Sorthu naiz ipharrean, udaren hastean,
Uso ume bakharra ohantze batean:
Ait'amek naute hazi lumatu artean,
Zoriona gozatuz hiruek bakean.
Mundurat agertzean biluzia nintzen;
Amattok luma pean ninduen berotzen;
Hazkurriaren biltzen aita zen ibiltzen:
Nork erran ni ttipian zonbat gosta naizen?
Gaztegi nuen egin ohantzetik jauzi;
Lagunen sinhesteak daut eginarazi:
Sasirat erortzea nuen irabazi:
Amaren bihotzmina ordutik zen hasi.
Ume zentzu-gabea, zer zautzu gerthatu,
Ongi lumatu gabe nahiz hegaldatu?
Ez da behar mirua gidaritzat hartu:
Ez bertzen erranari sobera fidatu!
Zure hegalak aski luzatu orduko,
Osto eror denbora zauku, ethorriko;
Ipharretik hegora gare airatuko:
Ni segituz ez zare bidean galduko...
Amari eman hitza nuelakotz hautsi,
Eskual-Herrian nintzen saretara jautsi:
Handik hegaldatzea ezin ardietsi:
Ihiztari zaharrak nau kaiolan hetsi.
Han nindagon orduan nigar saminetan
Biziaz etsitua, ikara zainetan:
Amarekin beharra aldaxka gainetan,
Sarthua ondikozko presondegietan.
Iguzkia zenean bixtatik aphaldu;
Ihiztariak zuen athea zabaldu:
Lotzera zohalarik nuen enganatu,
Eskuaren azpitik zalhu eskapatu.
Zonbat uso oinezko, hegalik gabeko,
Ihiztariak aiher hetaz jabetzeko!
Kasu egin dezaten ez naiz ixilduko:
Bertzela saretara tuztela bilduko...